Kiş Bahçeleri

Dinmiş denizin şarkisi, rüzgar uyumakta,
Rihtim boyu sonsuz bir üzüntüyle karalti
Körfez düşünür, Kanlica mahzundur uzakta,
Mazi gibi sislenmiş Emirgan Çinaralti.
Can verdi kiÅŸin sundugu taslarla zehirden
Her gonca kizil bir gül açarken yolumuzda,
Üstündeki son dallar agarmiş diye birden
Pas tuttu nihayet sularin rengi havuzda.

Yerlerde gezen hatiralar var korulukta;
Yapraklar, atilmiÅŸ nice mektuplara eÅŸtir.
Mehtaba çalan sapsari benziyle ufukta,
Binlerce dalin verdigi tek meyva güneştir.

Içlenme tabiattaki yekpare kederden,
Yas tutma dagilmiş diye kuşlarla çiçekler.
Onlar dönecektir yine gittikleri yerden,
Onlarla giden günlerimiz dönmeyecektir.

Faruk Nafiz Çamlıbel